Του Άγγελου Πυριόχου
Ο Σαββόπουλος είχε πει να πάνε οι λαθρομετανάστες, στα μικρά νησιά, στα χωριά, να πάρουν σπίτια και κτήματα να τα καλλιεργούν. Μήπως κάποιος να πει στους Ελληνες να γυρίσουν στα νησιά τους, τα χωριά τους, τα χωράφια τους, να τα καλλιεργούν; Φτάνει πια η αστυφιλία. Το όνειρο του Καραμανλή "Η μισή Ελλάδα στα υπόγεια της Αθήνας" δεν πέτυχε. Η Αθήνα ως τόπος ευκαιρίας δεν υπάρχει πια. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας άνεργος που έχει σπίτι στον τόπο καταγωγής του, εξακολουθεί να μένει άνεργος στην Αθήνα.
Παλιά έλεγαν "τι να κάνω στο χωριό;". Αφού τώρα δεν έχεις τι να κάνεις στην Αθήνα. Σινεμά δεν πας, θέατρο δεν πας, μπουζούκια δεν πας. Κάθεσαι κλεισμένος στο διαμέρισμα. Ενώ στην Περιφέρεια, βλέπεις, θάλασσα, βουνό, τ' αστέρια, δένδρα, ζώα, βλέπεις κάτι, βγαίνεις μια βόλτα και χορταίνει το μάτι σου ομορφιά. Και τι κάνεις; Ζεις. Από τη φύση. Βάζεις κότες, έχεις κρέας και αβγά. Δυο κατσίκες. Γάλα. Μαθαίνεις πόσο εύκολο είναι να φτιάχνεις τυρί. Βάζεις μποστάνι. Ολα τα καλά του Θεού από τα χέρια σου. Ντομάτες, φασολάκια, μελιτζάνες, αγγούρια, καρπούζια. Δυο ελιές να έχεις, φτιάχνεις 40 βάζα ελιές τουρσί. Η κάπαρη οργιάζει. Τα χόρτα φυτρώνουν παντού, δεν είναι ντροπή να έχεις κουνέλια. Βλέπω φίλους να στέλνουν δέματα στα παιδιά τους. Οπως έστελνε η μάνα σε μένα. Αβγά, ψωμί, τυρί, κανένα κέικ, χόρτα, κοτόπουλο, λάδι, μια χαρά περνούσα. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Με 10 ευρώ αγοράζεις 30-40 ρίζες ντομάτα, περνούν όλο το καλοκαίρι δύο οικογένειες. Ξέρω. Υπάρχουν όνειρα. Για αυτούς που μπορούν να φύγουν. 40άρης, άνεργος, χωρίς ελπίδα, δεν είναι κακό να μάθεις άρμεγμα. Στη χειρότερη περίπτωση θα γίνεις πολιτικός. Δείτε πώς μας αρμέγουν.