Ο Φιλιαταίος Μιχάλης Μηλιώνης ανασυνθέτει με μαεστρία τα κελεύσματα του παιδικού του είναι!

Ο Θεσπρωτός (από τον Τσαμαντά) Μιχάλης Μηλιώνης στο βιβλίο του "Έκλαιγα για τη Φυσαρμόνικα", αγγίζει ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας. Το 47 σελίδων πόνημά του είναι συναρπαστικό, γιατί αποτελεί εσωτερική, πολύτιμη, κατάθεση-δημόσια εξομολόγηση του ιδίου, για τα όσα έζησε ως παιδί την εποχή του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου. Μέσα από τα περιγραφόμενα, με ζωντανό τρόπο, που σε καθηλώνει χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, προσωπικά του βιώματα, ξετυλίγονται αφτιασίδωτα,  συνθήκες, δυσχέρειες, καταστάσεις,
πρόσωπα από την ταραγμένη εκείνη περίοδο. Και αυτά τα σκληρά γεγονότα, απλώνονται απαλά, χωρίς, όμως, να χάνουν τον χρωματισμό της στιγμής, και μετατρέπονται στ' αλήθεια σε μια φυσαρμόνικα, που βγάζει ήχους ανθρωπιάς και ειρήνης. Παράλληλα, δίνονται και ιστορικά στοιχεία για τόπους της επαρχίας Φιλιατών, με τους οποίους, δια του ενός ή του άλλου τρόπου, συνθέδηκε στην παιδική του ηλικία ο συγγραφέας. Σ' αυτό το βιβλίο μιλάει η καρδιά ενός μικρού παιδιού με την ωριμότητα ενός μεγάλου άνδρα. Μπορεί ο Μιχάλης Μηλιώνης να έκλαιγε ως παιδί, το 1949, για τη φυσαρμόνικα, που έχασε, πηγαίνοντας από την Κεστρίνη στους Φιλιάτες, σίγουρα, όμως, έδωσε σε μας τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε τη φυσαρμόνικα των πνευματικών του αναζητήσεων και ανησυχιών, ανασυνθέτοντας με μαεστρία τα κελεύσματα του παιδικού του είναι.