 |
| Φωτό: Λεωνίδας Τζάνης |
τειχισμένου οικισμού, που ύπαρξή του πιθανολογείται και στην αυτοκρατορική περίοδο. Το χωριό αναπτύχθηκε σημαντικά από οικονομικής απόψεως κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, κάτι που δε συνεχίστηκε τις επόμενες δεκαετίες, λόγω της μετανάστευσης κατοίκων στα αστικά κέντρα και στο εξωτερικό. Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται η Μονή του Αγίου Αθανασίου, όπου την Πρωτομαγιά πραγματοποιείται πανηγύρι. Άλλα πανηγύρια στο χωριό γίνονται στις 17 Ιουλίου στην εορτή της Αγίας Μαρίνας και τον Δεκαπενταύγουστο. Μπαμπούρι η αρχική ονομασία του. Ο λαογράφος Βασίλης Μπαράς γράφει σχετικά: "Παληού καιρού και σε εποχή που οι άντρες του δούλευαν αγγαρεία και έλειπαν όλοι τους από το χωριό Θέλησαν να το πατήσουν Λιάπηδες. Τότε οι Μπαμπουριώτισσες επήραν πρωτοβουλία και τη θέση των αντρώνε τους που έλειπαν, προειδοποίησαν το ρέμπελο ότι αν και είναι “Πα-μπούρ” (=άνευ ανδρών) δεν θα το επιτρέψουν να πατήση κανένας το χωριό τους χωρίς πόλεμο.Θα πολεμήσουν μαζί τους. Ένα δικαιολογημένο νευρικό παραλήρημα έπιασε τις γυναίκες και ολόκληρα μερόνυχτα γοερές αχούσαν οι γυναικείες κραυγές, από όλες τις ράχες, τα σελώματα και τα μετερίζια, σαν πολεμική ιαχή, σαν θρήνος, “Παμπούουουρ, Παμπουουουουρουου, Παμπουουρουουουου”, και αντηχούσαν απ’ αυτές όλα τα γύρω λόγγα και φαράγγια. Εκείνοι ντράπηκαν,-το θεώρησαν άνανδρο- να πολεμήσουν με γυναίκες, κι εγλύτωσε το χωριό από βέβαιο χαλασμό. Έτσι τελειώσανε τα βαφτίσια και το χωριό επήρε το όνομά του από το “Παμ-πούρ” (=άνευ ανδρών) των γυναικών, που έμεινε παροιμιώδες πλέον…».