Από τους τέσσερις Σουλιώτικους οικισμούς ( Σούλι, Κιάφα, Αβαρίκος, Σαμονίβα), μόνο
η Σαμονίβα κατοικείται συνεχώς μέχρι τις ημέρες μας. Το 1822, αφού εκπατρίστηκαν οι Σουλιώτες, τα σπίτια των τεσσάρων οικισμών κατεδαφίστηκαν και απαγορεύτηκε η κατοίκηση. Το 1825 ωστόσο, όπως αναφέρει ο Ι.
Λαμπρίδης, επετράπηκε στο Νάστο Τόκα, από τα γειτονικά
Δερβίζιανα, να διαμείνει στην περιοχή, για να παρασκευάζει τον άρτο της φρουράς
των τριάντα στρατιωτών του Κάστρου της Κιάφας. Εκτοτε η Σαμονίβα κατοικήθηκε συνεχώς από τους απογόνους της οικογένειας Τόκα, οι οποίοι είχαν και την νομή των βοσκοτόπων της περιοχής. Οι εγκαταλειμμένες εκτάσεις των Σουλιωτών κατανεμήθηκαν σε βοσκότοπους, που εκμισθώθηκαν από το τουρκικό δημόσιο σε κτηνοτρόφους από το Πόποβο (Αγ. Κυριακή). Η διάθεση
Δερβίζιανα, να διαμείνει στην περιοχή, για να παρασκευάζει τον άρτο της φρουράς
των τριάντα στρατιωτών του Κάστρου της Κιάφας. Εκτοτε η Σαμονίβα κατοικήθηκε συνεχώς από τους απογόνους της οικογένειας Τόκα, οι οποίοι είχαν και την νομή των βοσκοτόπων της περιοχής. Οι εγκαταλειμμένες εκτάσεις των Σουλιωτών κατανεμήθηκαν σε βοσκότοπους, που εκμισθώθηκαν από το τουρκικό δημόσιο σε κτηνοτρόφους από το Πόποβο (Αγ. Κυριακή). Η διάθεση
αυτή των βοσκοτόπων της ευρύτερης περιοχής
του Σουλίου συνεχίστηκε και από το ελληνικό δημόσιο έως το 1930, οπότε
παραχωρήθηκαν σε Σκαπετινούς ως κτηνοτροφικοί κλήροι. Το 1956 το Σούλι ανακηρύχθηκε διατηρητέος οικισμός
και έκτοτε κατοικείται από τα μέλη της οικογένειας Τόκα και ορισμένους
κτηνοτρόφους από το Πόποβο, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν σε 10 – 15 σπίτια
που κτίστηκαν στο πρότυπο των παλαιοτέρων, υπό την εποπτεία της Εφορίας
Βυζαντινών αρχαιοτήτων των Ιωαννίνων.