Σ' αγαπώ μπαμπά μου, έγραψε η Εύη Αναστασίου, και δεν μπορέσαμε να μη κλάψουμε!

Κλάψαμε, όχι νοητικά, αλλά πραγματικά, διαβάζοντας το κείμενο, που όχι με τα χέρια, αλλά με τους ματωμένους παλμούς της καρδιάς της έγραψε η κόρη του αείμνηστου εκδότη και δημοσιογράφου Αλέξη Αναστασίου, η Εύη Αναστασίου, έναν ακριβώς χρόνο μετά το θάνατό του. Κλάψαμε, γιατί η Εύη μ' έναν πολύ αυθόρμητο τρόπο άνοιξε τα εσώψυχά της και κάνει τη σκέψη του πατέρα της παρηγοριά, το άγγιγμά του χάδι, τη θύμησή του βάλσαμο. Γι' αυτήν ζει ο μπαμπάς της, είναι  το φως μέσα στο
σκοτάδι του χαμού του. Το γιατρικό στις πληγές της από την έλλειψή του. Η χαρά της στη θλίψη της. Ο ήλιος ο λαμπρός στη ζήση της. Αν και τα μάτια της υγραίνονται αισθάνεται ανακούφιση, που τον νιώθει. Και ας πονάει... Ως τον ουρανό ξανοίγει τη ματιά για να συναντηθεί με την αστραφτερή ματιά του πατερούλη της. Ως τον ουρανό αφήνει να πάει η ξάστερη απλωσιά της ψυχής της... (Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο  εδώ).