Από τις Πέντε Εκκλησιές (παλαιά Οσδίνα) κατάγονταν ο Νικόλαος Μητσέλος, ο οποίος ζούσε οικογενειακά στην Ηγουμενίτσα, αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε τις ρίζες του, ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, που έφυγε από τη ζωή με το κεφάλι ψηλά. Από την παιδική μας ηλικία, που τον αναστρεφόμασταν είτε στο βιβλιοπωλείο στην Ηγουμενίτσα είτε στο πανηγύρι της Μίχλας, μας ακτινοβολούσε, μη
θεωρηθεί υπερβολικός ο χαρακτηρισμός, αυτή ήταν η αίσθησή μας, η σεμνότητα και η ευγένειά του και νιώθαμε την μεγαλοπρεπή σε ταπεινότητα παρουσία του. Συνετός άνθρωπος, σε όλα του μετρημένος, με ευδιάκριτο εσωτερικό κάλλος, προτερήματα και πλεονεκτήματα, που αβίαστα, μέσα από τη στάση ζωής του, κληροδότησε και στα παιδιά του. Τόσο στην κοινωνία της Ηγουμενίτσας όσο και στην κοινωνία του χωριού του έχει αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις. Και μέσα από αυτές τις αναμνήσεις, αν και απών πλέον ο ίδιος από το γήινο βίο, δεν νικιέται ο ανθρωπισμός του, δεν λησμονιέται η ευπρέπειά του, δεν σβήνουν τα ιδανικά του. Αντίθετα, μας τον θυμίζουν όλο και περισσότερο...
Η. Μ.
θεωρηθεί υπερβολικός ο χαρακτηρισμός, αυτή ήταν η αίσθησή μας, η σεμνότητα και η ευγένειά του και νιώθαμε την μεγαλοπρεπή σε ταπεινότητα παρουσία του. Συνετός άνθρωπος, σε όλα του μετρημένος, με ευδιάκριτο εσωτερικό κάλλος, προτερήματα και πλεονεκτήματα, που αβίαστα, μέσα από τη στάση ζωής του, κληροδότησε και στα παιδιά του. Τόσο στην κοινωνία της Ηγουμενίτσας όσο και στην κοινωνία του χωριού του έχει αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις. Και μέσα από αυτές τις αναμνήσεις, αν και απών πλέον ο ίδιος από το γήινο βίο, δεν νικιέται ο ανθρωπισμός του, δεν λησμονιέται η ευπρέπειά του, δεν σβήνουν τα ιδανικά του. Αντίθετα, μας τον θυμίζουν όλο και περισσότερο...
Η. Μ.