Έφυγε από τη ζωή μια υπέροχη ψυχή, η καθηγήτρια Ουρανία Καλογήρου-Πορφύρη και τάφηκε στη Λεπτοκαρυά Φιλιατών, όπου πάνω από τον τάφο της της φτερουγίζει η αγάπη πολλών ανθρώπων προς τη χαρισματική αυτή γυναίκα και εκπαιδευτικό, που έδωσε πολλά σ' αυτή τη ζωή, αλλά και γεύτηκε το σεβασμό των άλλων... Παντού στη Θεσπρωτία, ακούγονται τα καλύτερα λόγια για το πρόσωπό της. Το να εξυμνεί κανείς ωραίες καρδιές, όπως ήταν αυτή της αείμνηστης Ουρανίας, που επηρέασε θετικά όχι μόνο τους μαθητές της, αλλά και όσους την αναστρέφονταν, και η οποία άγγιξε με ευλάβεια τον εσωτερικό τους κόσμο, δεν είναι κολακεία, πολύ περισσότερο όταν ο άνθρωπος έχει φύγει από τη ζωή, αλλά αντίθετα αποτελεί υποχρέωση. Ναι, είναι υποχρέωση να εξυμνεί κανείς την ολοκληρωμένη προσωπικότητα της αείμνηστης όχι τόσο για λόγους επαίνου και θαυμασμού, που δικαίως της αξίζει και ο έπαινος και ο θαυμασμός, αλλά κυρίως για να εξαρθεί η ανάγκη μίμησής της. Τίμια και ευσυνείδητα πορεύονταν, με φιλικότητα, με ζεστασιά, αλλά και με τόλμη, όπου χρειαζόταν. Είχε ένα όραμα μέσα της, όραμα ανθρωπιάς, και αυτή ήταν η καθημερινή της διδασκαλία και με πράξεις και με λόγια. Αυτό το όραμα είναι και η κληρονομιά της.