Γιορτάζει η Παναγία μας, η Μάνα, που αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Εκκλησίες και Μοναστήρια, ξωκλήσια στα βουνά και στους κάμπους, λαμπροστολίστηκαν και φέτος και γέμισαν από τους ύμνους και την παράκληση των απλών και ταπεινών, των μεγάλων και των μικρών, όλων εμάς των παιδιών της μεγάλης και μοναδικής Μητέρας, της Παναγίας μας. Την κάναμε, την Παναγιά, κομμάτι της ζωής μας, μέτοχο στις χαρές και στις λύπες μας. Την ονομάσαμε Μάνα, στα πόδια της οποίας καταθέτουμε τις θλίψεις και τους πόνους μας, ακουμπάμε τα προβλήματά μας. Τη συνδέσαμε με τις τοπικές παραδόσεις μας, της δώσαμε τόσα ονόματα, για να θυμίζουν τα θαύματα και τις ζωντανές εμφανίσεις της. Την ονομάσαμε Πλατυτέρα, Αειπάρθενο, Γλυκοφιλούσα, Οδηγήτρια, Φαρμακολύτρια, Γοργοεπήκοο, Θαλασσινή, Παναγία των Βλαχερνών, Παναγιά της Τήνου, Παναγία Σουμελά, Μεγαλόχαρη, Παναγία των Ξένων και Χοζοβιώτισσα, Οδηγήτρια κι Εκατονταπυλιανή, Βρεφοκρατούσα και Γαλακτοτροφούσα, κάνοντάς την αφέντρα και κυρά στις πόλεις, στα χωριά και στα νησιά μας. Την ξεχωρίσαμε, γιατί έχουμε πονέσει πολύ κι Εκείνη γνωρίζει καλά από πόνο, από δάκρυα, από θρήνο. Γνωρίζει, γι’ αυτό και μπορεί να καταλάβει, να παρηγορήσει, να ενισχύσει. Την ξεχωρίσαμε διότι αναγνωρίσαμε στο πρόσωπό της εκείνη που με το παράδειγμα και τη ζωή της μας δίδαξε τόσο πολλά, χωρίς να χρειαστεί να πει και πολλά. Μας έδειξε την αξία της υπομονής στις δυσκολίες και στις αναποδιές της ζωής και μας χάρισε το όραμα της ελπίδας για ένα μέλλον αισιόδοξο και φωτεινό, άσχετα αν το παρόν είναι ζοφώδες και αινιγματικό. Μας παρουσίασε το πρότυπο της αγάπης, υπομένοντας με καρτερικότητα και πίστη κάτω από το διαχρονικό σύμβολό της, που είναι ο Σταυρός του Υιού της. Μας δίδαξε την αξία της συγγνώμης, καθώς ποτέ δε μας καταλογίζει τις εκτροπές και τα λοξοδρομήματά μας, αλλά αποδέχεται με στοργή την επιστροφή μας. Κάθε τόπος και μία Παναγία, κάθε χωριό και μια εκκλησιά. Τόσες λέξεις, τόσα επίθετα, τόσοι ύμνοι. Όμως, στον πόνο και στον φόβο αλλά και στη χαρά φτάνει μόνο το αυθόρμητο: «Παναγία μου!».
Γιορτάζει η Παναγία μας, η Μάνα, που αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Εκκλησίες και Μοναστήρια, ξωκλήσια στα βουνά και στους κάμπους, λαμπροστολίστηκαν και φέτος και γέμισαν από τους ύμνους και την παράκληση των απλών και ταπεινών, των μεγάλων και των μικρών, όλων εμάς των παιδιών της μεγάλης και μοναδικής Μητέρας, της Παναγίας μας. Την κάναμε, την Παναγιά, κομμάτι της ζωής μας, μέτοχο στις χαρές και στις λύπες μας. Την ονομάσαμε Μάνα, στα πόδια της οποίας καταθέτουμε τις θλίψεις και τους πόνους μας, ακουμπάμε τα προβλήματά μας. Τη συνδέσαμε με τις τοπικές παραδόσεις μας, της δώσαμε τόσα ονόματα, για να θυμίζουν τα θαύματα και τις ζωντανές εμφανίσεις της. Την ονομάσαμε Πλατυτέρα, Αειπάρθενο, Γλυκοφιλούσα, Οδηγήτρια, Φαρμακολύτρια, Γοργοεπήκοο, Θαλασσινή, Παναγία των Βλαχερνών, Παναγιά της Τήνου, Παναγία Σουμελά, Μεγαλόχαρη, Παναγία των Ξένων και Χοζοβιώτισσα, Οδηγήτρια κι Εκατονταπυλιανή, Βρεφοκρατούσα και Γαλακτοτροφούσα, κάνοντάς την αφέντρα και κυρά στις πόλεις, στα χωριά και στα νησιά μας. Την ξεχωρίσαμε, γιατί έχουμε πονέσει πολύ κι Εκείνη γνωρίζει καλά από πόνο, από δάκρυα, από θρήνο. Γνωρίζει, γι’ αυτό και μπορεί να καταλάβει, να παρηγορήσει, να ενισχύσει. Την ξεχωρίσαμε διότι αναγνωρίσαμε στο πρόσωπό της εκείνη που με το παράδειγμα και τη ζωή της μας δίδαξε τόσο πολλά, χωρίς να χρειαστεί να πει και πολλά. Μας έδειξε την αξία της υπομονής στις δυσκολίες και στις αναποδιές της ζωής και μας χάρισε το όραμα της ελπίδας για ένα μέλλον αισιόδοξο και φωτεινό, άσχετα αν το παρόν είναι ζοφώδες και αινιγματικό. Μας παρουσίασε το πρότυπο της αγάπης, υπομένοντας με καρτερικότητα και πίστη κάτω από το διαχρονικό σύμβολό της, που είναι ο Σταυρός του Υιού της. Μας δίδαξε την αξία της συγγνώμης, καθώς ποτέ δε μας καταλογίζει τις εκτροπές και τα λοξοδρομήματά μας, αλλά αποδέχεται με στοργή την επιστροφή μας. Κάθε τόπος και μία Παναγία, κάθε χωριό και μια εκκλησιά. Τόσες λέξεις, τόσα επίθετα, τόσοι ύμνοι. Όμως, στον πόνο και στον φόβο αλλά και στη χαρά φτάνει μόνο το αυθόρμητο: «Παναγία μου!».