Ας ενδιαφερθεί κάποιος, επιτέλους, για τους άστεγους και πεινασμένους της Ηγουμενίτσας, που κοιμούνται υπαίθρια!!!

Ας ενδιαφερθεί κάποιος, επιτέλους, για τη στέγαση και τη σίτιση των άστεγων της Ηγουμενίτσας... ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΑ. Και αδιαφορία σημαίνει ύπνος της καρδιάς. Δείχνει πολλές φορές την αδυναμία μας.  Δεν είναι μόνο αλλοδαποί, δεν είναι μόνο αθίγγανοι, αλλά είναι και ντόπιοι και μάλιστα νεαρής ηλικίας (!!!). Και  ευθύνη γι' αυτή την κατάσταση, που θίγει την κοινωνία μας, αμαυρώνει τον πολιτισμό μας και "μικραίνει" την ανθρωπιά μας, δεν έχουν μόνο οι κρατικοί και αυτοδιοικητικοί φορείς, ευθύνη έχουμε και οι πολίτες. Οι φορείς έχουν ευθύνη, γιατί δεν παρεμβαίνουν. Μπορεί στο νομό να μην υπάρχουν κοινωνικές δομές. Ας προωθηθούν στα Γιάννινα, οι ταλαιπωρημένοι συνάνθρωποί μας, όπου υπάρχουν κοινωνικές δομές ή όπου αλλού. Αλλά και εμείς οι πολίτες έχουμε ευθύνη, γιατί ανέχεται η συνείδησή μας και δεν ενοχλείται να τους βλέπουμε πεινασμένους, άπλυτους να κοιμούνται στα παγκάκια είτε έξω από το "ΠΑΝΘΕΟΝ", είτε δίπλα στα ΤΕΙ, είτε στις δημόσιες ταουαλέτες...  Τι κάνουμε γι' αυτούς; Κάνουμε κάτι το ελάχιστο;  Τους χαρίζουμε ένα χαμόγελο; Τους σκεπτόμαστε; Πιέζουμε με τον τρόπο μας τον κρατικό μηχανισμό να βρει λύση;  Μόνο η Εκκλησία, παρότι δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, πνευματική είναι η αποστολή της, τους στηρίζει,  αθόρυβα και χωρίς προβολή. Νοιάζεται γι' αυτές τις ψυχές. Πολύ περισσότερο, σας διαβεβαιώνουμε, απ' όσους είναι καθ' ύλην αρμόδιοι... Υπάρχει μία λεπτή γραμμή, την οποία  πρέπει να σταματήσουμε να περνάμε διαρκώς. Είναι η γραμμή και το όριο του ρήματος «σέβομαι». Ένα ρήμα, το οποίο μάλλον δεν μάθαμε  ούτε να  το χρησιμοποιούμε, αλλά ούτε και να το εφαρμόζουμε σωστά. Και κάπου εκεί ξεκινάει το  μαρτύριό μας... Λοιπόν, ας σεβαστούμε τους άστεγους και ασίτιστους, δείχνοντας αυτοσεβασμό.