H "εξομολόγηση" ενός Θεσπρωτού πρωτοετή φοιτητή στη Σχολή Αστυφυλάκων...

Ένας 19χρονος νεαρός, ο Πέτρος Τσούπης από τον Άγιο Βλάσιο Ηγουμενίτσας, πρωτοετής φοιτητής στη Σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας, που με το δημιουργικό του πνεύμα, φέρνει ξαστεριά, φέρνει άνεμο αξιακό στην αγριεμένη κοινωνία μας, μας έστειλε μια επιστολή. Δημοσιεύουμε χαρακτηριστικά απόσπασματά της, που δείχνουν ότι ευτυχώς στις ημέρες μας υπάρχουν νέοι, όπως ο Πέτρος, που γνωρίζουν την αλήθεια του Χριστού και παραδίσονται σ' Αυτόν με όλη τους την καρδιά, χωρίς κρατούμενα. Αποκαλύπτει ο Πέτρος Τσούπης με τα γραφόμενά του ότι είναι σπουδαία υπόθεση να κρατήσουμε την πίστη του Ευαγγελίου αναλλοίωτη μέσα στην πορεία της ζωής μας. Είναι εντυπωσιακό, που ένα παιδί, έχει εκτός από τη θεωρητική πίστη και την έμπρακτη καθημερινή εφαρμογή. Ο θησαυρός της πίστης του συνοδεύεται από τη μυστηριακή ζήση και τον προσωπικό αγώνα του.  Γράφει μεταξύ άλλων ο Πέτρος Τσούπης: "Έδωσα πανελλήνιες εξατάσεις και πέτυχα στη Σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας. Αυτός ήταν ο διακαής πόθος μου, αυτή ήταν η επιθυμία της ψυχής μου, που με το έλεος του Χριστού μου, κατάφερα να εκπληρώσω. Στην ψυχή μου αυτή τη στιγμή υπάρχουν ανάμεικτα αισθήματα. Από τη μία μεν χαρά και ικανοποίηση για την επίτευξη του στόχου, από τήν άλλη ένα κενό, καθώς εγκαταλείπω την οικογένειά μου και την εκκλησία του χωριού μου, του Αγίου Βλασίου. Αυτή, η εκκλησία του αγίου Αθανασίου, είναι και η αιτία αυτής της καταγραφής. Λέω -και ναι το νιώθω- ότι αυτός ο ναός του χωριού μου είναι το δεύτερο σπίτι μου. Το 2004 για πρώτη φορά βρέθηκα σ' αυτό το ναό, σε ηλικία 6 ετών, και ο Θεός, ο "τους δικαίους αγαπών καί τούς αμαρτωλούς ελεών", με αξίωσε να είμαι παρών στις ακολουθίες επί 13 χρόνια, έως σήμερα, που είμαι 19 ετών. Μέσα στην εκκλησία ανατράφηκα, μεγάλωσα, έμαθα. Τις Κυριακές, μπορεί να μην πηγαίνω πλέον στην εκκλησία του χωριού μου, αλλά θα πηγαίνω στην εκκλησία της πόλης, που θα είμαι και θα προσεύχομαι για όλους μας. Η ψυχή μου, όμως, θα είναι εκεί, κοντά στους τόσο εξαιρετικούς και τόσο δικούς μου ανθρώπους του χωριού. Τώρα, στο νέο ξεκίνημα της ζωής μου, ζητώ ταπεινά συγγνώμη, από όλους όσους τυχόν πλήγωσα και στεναχώρησα. Ακόμη συγχωρώ όσους με συκοφάντησαν ή με κορόϊδεψαν και δέομαι γι' αυτούς. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό η σκέψη μου θα είναι στραμμένη στο ναό του αγίου Αθανασίου, που είναι ο ναός της καρδιάς μου...".