Τα χωριά της Μουργκάνας, απλώνονται σε μία περιοχή, που βρίσκεται στη μεθόριο με την Αλβανία. Οι λιγοστοί κάτοικοι απομονωμένοι, πολλές διαρρήξεις, ληστείες σε βάρος των μόνιμων κατοίκων, μονοπάτια-αρτηρίες διακίνησης κάνναβης από την Αλβανία στην Ελλάδα. Παιδικές φωνές στα χωριά των συνόρων δεν ακούγονται, γιατί δεν υπάρχουν παιδιά. Κυρίως ηλικιωμένους συναντάς και κάποιους μεσήλικες. Δηλώνουν ανασφαλείς: «Ζούμε με φόβο. Κλειδώνουμε και την εξώπορτα και τις μέσα πόρτες, όταν είμαστε στο σπίτι. Καταντήσαμε να φοβόμαστε και τις σκιές μας". Και προσθέτουν: «Τα χωριά ερημώνουν. Οι γειτονιές είναι άδειες". Ζητούν την επαναλειτουργία των στρατιωτικών φυλακίων στην περιοχή, αλλά και την ενίσχυση της δύναμης των συνοριοφυλάκων. Στα σύνορα με την Αλβανία, κάποιοι άνθρωποι ζουν στα ερημωμένα χωριά και «φυλάνε» με τον δικό τους τρόπο τα σύνορα. Αφοπλιστικά σου λένε: "Αισθανόμαστε ότι είμαστε στην άκρη της Ελλάδας και φυλάμε τα σύνορα. Το θέλουμε κιόλας. Να μείνουμε στον τόπο μας, στα σπίτια μας".