Καλοκαίρι του 1996... Αρκετά χρόνια πριν... Είκοσι δύο για την ακρίβεια. Προσκεκλημένοι του τότε Σχολάρχη της Πατριαρχικής Σχολής Ιεροσολύμων αρχιμανδρίτη π. Μακάριου Μαυρογιαννάκη (νυν Μητροπολίτη Καττάρων), βρεθήκαμε για ενάμιση περίπου μήνα φιλοξενούμενοι στα Ιεροσόλυμα. Ο χώρος διαμονής μας ήταν η Πατριαρχική Σχολή Ιεροσολύμων (παρέμενε κλειστή, λόγω καλοκαιρινών διακοπων), στα τείχη της Σιών, όπου την εποχή εκείνη στο ναό της υπήρχε και το λείψανο του ιερομάρτυρα Φιλούμενου (τον είχε δολοφονήσει με τσεκούρι Εβραίος στο Φρέαρ του Ιακώβ). Κατά το διάστημα της παραμονής μας, αναπτύξαμε ιδιαίτερη φιλία όχι μόνο με το Σχολάρχη, τον π. Μακάριο, αλλά και ένα νέο και δυναμικό κληρικό, τον αρχιμανδρίτη π. Αριστόβουλο Κυριαζή, πρωτοψάλτη στο ναό της Αναστάσεως, που πρόσφατα, στις 20 Μαΐου του 2018, εκλέχτηκε και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Μαδάβων. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο από τη χειροτονία του, είδαμε ότι και αν πέρασαν τόσα χρόνια από τη γνωριμία μας, αν και άσπρισε, το βλέμμα του παραμένει το ίδιο. Γλυκύ και ελπιδοφόρο. Ταπεινό, πράο και επιεικές. Όταν ήρθε η ώρα, το 1996, να επιστρέψουμε από τα Ιεροσόλυμα στην Ελλάδα, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη συγκινητική στιγμή του αποχαιρετισμού. Ο π. Μακάριος έγραψε τους στίχους ενός ποιήματος για εμάς, το οποίο μελοποίησε ο π. Αριστόβουλος και το απέδωσε ένας νεαρός δόκιμος (δεν συγκρατούμε αυτή τη στιγμή το όνομά του). Εμείς δεν μπορούμε να γράψουμε ποιήματα για να εκφράσουμε την ανεκλάλητη χαρά μας για τη δίκαιη επισκοποίηση ενός παλαιού φίλου, όμως αφήνουμε στην καρδιά του την αγαλλίαση και την ευχαρίστηση της δικής μας καρδιάς.
Η. Μ.
Η. Μ.